We zijn nog niet geland

we zijn nog niet geland is de titel van dit laatste reisverhaal over onze vakantie in Bali. We zijn zondag thuis gekomen maar zitten eigenlijk nog met ons hoofd 10.000 km verder. Bali zit nog in ons hoofd maar vooral nog in ons hart. Deze vakantie heeft veel indruk gemaakt omdat je ontzettend veel beelden en indrukken hebt opgeslagen. Het ene beeld nog mooier dan het andere beeld. Zoveel verhalen hebben we gehoord en ook zo vele mensen hebben we gesproken. De Zwitsers in Munduk, onze medebewoners van ons intieme hotel waar we fijne gesprekken mee hebben gehad. Opa was al zovaak in Bali geweest zodat hij ook Maleis kon praten, oma moest weer mee maar vond het iedere keer weer spannend. Onze gids, die ook ober kok en bedden opmaker was en ons door de mooie sawa s heeft geleid. Die zijn levensverhaal aan ons vertelde. Hij wilde heel graag nog verder studeren maar moest hier wel voor sparen. Twee jonge meiden waarvan er een in Kuala Lumpur stage liep. Haar vriendin was naar Bali gekomen en ze genoten van deze reis. Of wij de weg wisten naar the Monkeyforrest. Canadezen die samen met ons kookles kregen van een zeer vriendelijke Balinees, die ons in zijn huis ontving. Drie jonge Engelse mensen die samen met ons down Hill gingen tijdens onze fietstocht. We hebben het nog over de Brexit gehad. Onze jonge chauffeur die ons naar de Moedertempel bracht en die op internet had gezien dat wij aparte wegen in Nederland hebben voor fietsen en ja jullie hebben ook aparte parkeerplaatsen voor die fietsen. Dit is nog maar een kleine greep uit al die mensen die we gesproken hebben. We deelden met hen dat ze Bali in hun hart hebben gesloten. Bali is een droomeiland en heeft gezorgd dat wij een onvergetelijke vakantie hebben gehad. Toen ik in Munduk over de rijstvelden uitkeek wist ik zeker, hier komen we nog een keer terug. Niet te snel want zoveel schoonheid moet je gedoceerd tot je nemen, met kleine hapjes. Slamat Makan en slamat daging.